काळोख..!

कशाच्या तरी आवाजाने तंद्री तून बाहेर पडले तर आजुबाजूला अंधार होता, नजर जाईस्तोवर फक्त काळोख.. अंधाराचेच साम्राज जणू! जीव गुदमरत होता, श्वास जड झाला होता, कुणा कसल्या आवाजाने मन बैचेन होत होते, एका प्रकाशच्या किरणेसाठी दूर वर धावत होत. कशाच्यातरी  शोधा मध्ये मी फक्त चालत होते, तहान, भूक, झोप या कसल्याच गरजा त्या क्षणाला जाणवत नव्हत्या, समोर होता तो फक्त काळोख.. काही तरी होत त्या जागेत, ती जागा मला नवीन नव्हती, जणू मी या  आधी इथे येउन गेले असावे कदाचित!

पण का कोण जाणे त्या जागेत एक अपार दुःख होते, मी एक एक पाऊल पुढे टाकत होते तसं ते  दुःख अधिकाधिक खोल जात होते.. अनेक वर्षापूर्वीची जखम जशी ठसठसत राहते तशी काहीतरी वेदना असावी.. कुठे होते मी, काय  करत होते, काहीच कळत नव्हते, विचार करून करून डोक्याचा भुगा झाला पण जागेचा आणि माझा संबंध काही नाही लागला..

दूर एका टोकाला रडण्याचा आवाज येत होता, कोणीतरी ओक्साबोक्शी रडत असावे, माझी  उस्तुकता  पराकोटीला गेली, कोण आहे ते का रडतेय असे, अशा प्रश्नांनी मनात गोंधळ घातला, आवाजाच्या दिशेने मी चालत गेले, एक मुलगी खाली मान घालून एकटीच रडत होती, पाऊल भरा भरा तिच्या दिशेने चालत होती, तिच्या जवळ पोहोचले आणि पुन्हा तेच दुःख जाणवले, मनात पुन्हा एक कळ  येउन गेली, डोळ्यात आपोआप पाणी दाटले, मला काय होतेय हे मला समजतच नव्हते, तिच्या डोक्यावरून हात फिरवला आणि तिने मान वर करून माझ्याकडे बघितले..

तो क्षण मी आयुष्यात कधीच विसरू शकत नाही, ती भीती होती कि भुताटकी, ते माझे स्वप्न होते कि माझा वेडेपणा, तो एक भास होता कि एक भयंकर सत्य याचा उलगडा करणे अशक्य होते .. ती मुलगी  अजून दुसरी तिसरी कोणीही नसून मी च होते, तो चेहेरा माझा होता, ते दुःख माझे होते, त्या वेदना  मला सतावत होत्या.. काळजाचा ठोका चुकणे काय असते हे त्या क्षणाला अनुभवलं.. धक्का  बसताच  दोन पाऊले मागे गेले तर भिंती ओल्या होत्या, हाताला काही तरी लागले म्हणून मी चमकून पाहिलं तर ते पाणी नसून चक्क रक्त होते.. त्या भिंती स्थिर नव्हत्या.. तिथे एक विचित्र कंपन होते . आता मात्र मला माझाशीच बोलायचे  होते, मला स्वतालाच विचारायचे होते कि मी इथे काय करतेय, मी का रडतेय, का आहेत आयुष्यात  या वेदना, का आहे हा काळोख, का हे दुःख, का हे अश्रू.. थरथर कापणाऱ्या ओठातून केवळ 3 शब्द निघाले, "काय आहे हे?"

आणि समोर बसलेल्या माझा मनाने आवाज दिला, अग वेडे, हे तर मन आहे तुझे ..........!