आपण नेहेमीच स्वतंत्रते बद्द्ल बोलत असतो अथवा ऐकत असतो.. पण नक्की याचा अर्थ कुणाला समजला आहे का?
स्वैराचाराने वागणे, स्वतःचा मनाला येईल तसे बोलून मोकळे होणे आणि त्यामुळे समोरचा दुखावला जातोय कि नाही याची तसदी ही न घेणे हा स्वार्थ आहे, स्वतंत्रता नाही.. हे आपल्या पैकी किती जणांना माहिती आहे? माणूस वयाने लहान असो वा मोठा.. आपली मते समोरच्या व्यक्ती वर लादणे गैर आहे, हे न कळण्या इतके आपण खरंच बावळट आहोत का?
झोपेचं नाटक केलेल्या माणसाला झोपेतून जागं कसं करायचे, हे मला अद्याप उमगले नाहीये.. मला विचारलं तर लिंग, वय, नाती-गोती पेक्षा हि श्रेष्ठ अशी एक गोष्ट आहे आणि ती म्हणजे "माणुसकी.. " मी वयाने लहान आहे कि मोठा, पैशाने श्रीमंत आहे कि गरीब, ताकदी ने बलवान आहे कि दुबळा या हि पेक्षा मी एक माणूस म्हणून कसा आहे, समोरच्या व्यक्तीला मी माणूस म्हणून वागवतो आहे का, समोरच्या व्यक्तीला ही मन आहे हे मला माहिती आहे का, मला त्या व्यक्ती कडून काहीही फायदा नसताना देखील माझी वागणूक सभ्ह्य आहे का, हे बघणं जास्त महत्वाचे नाहीये? माझा हा निर्णय तुला पटलाय का, तुझे काय मतं आहे, हा संवाद इतका अवघड होऊन का बसलाय? मी खूप विचार करते या सगळ्याचा .. पण एक गोष्टं मात्र नक्की की जसं वयाचा अथवा हुद्द्याचा उपयोग करून समोरचा वर हुकूम गाजवणे चुकीचे आहे तसंच स्वतःला विसरून, स्वतःचे मतं डावलून, स्वतःच्या इच्छा मारून जगणे तितकेच लाजिरवाणे आणि दुबळेपणाचे आहे..
आपण एकदाच जन्माला येतो, परमेश्वरानं दिलेले इतके सुंदर आयुष्य आपण कोणासाठी आणि कसे घालवायचे हे ठरवण्याचा अधिकार आणि समानता सगळ्यांना असायला हवी, त्या हक्काचा उपयोग सगळ्यांना योग्यं त्या जागेवर उपभोगता यावा, हिचं ईश्वराकडे सदिच्छा!
No comments:
Post a Comment